ستاره قطبی ...

ساعت 5 صبح از خانه محل اقامتمان در ده بکری به سمت "کوه شیر" به راه افتادیم هوا هنوز تاریک بود  و سردی هوا کمی گزنده، قبل از رسیدن به دامنه کوه ،چنار قدیمی و معروف ده رو هم دیدیم و کنارش عکس یادگیری گرفتیم.مسیر صعود خیلی راحت تر از پلوار بود و  البته نه به زیبایی هزار، راهنما توقف های درخواستی از سوی ما رو کوتاه و با فاصله می کرد چون نگران نرسیدن به موقع به اتوبوس بعد از ظهر بود.

به قله که رسیدیم حس خیلی خوبی بود اولین قله ای که بر بلندایش می ایستادم.....

بعد از توقفی یک ساعته در قله فرود رو شروع کردیم، فرود آمدنی ....

 مسیری بود که بهش شن اسکی می گفتن : پوشیده از خرده سنگ، حرکت و سر خوردن رو سنگ ریزه ها هم می تونست خیلی خیلی خطرناک و هم خیلی خیلی لذت بخش باشه.بعضی از بچه ها  بد جوری سر و زمین می خوردن، با راهنمایی سرپرست تیم سعی کردم این پایین اومدن به سر خوردنی خیلی امن همراه با لذت تبدیل بشه، با هر حرکت رو به پایین ، مثل رانش زمین خاک و سنگ و تخته سنگ زیر پات جار ی میشد و اینقدری که با سنگ و تخته سنگ به خودم پشت پا زدم که تا حالا هیچکی بهم نزده بود ، گفتم به دامنه برسم دیگه کفشی برام نمونده باید پابرهنه برگردم کرمان، ولی خوشبختانه کفشام با کمال ناباوری سالم موندن، خلاصه این شن اسکی حکایتی بود بس خطرناک، لذت بخش و خنده دار ...

عقبی رو قسم می دادم : خدا وکیلی فاصله ات رو با من حفظ کن که زیر سنگ و تخته سنگایی که راه میفتن له نشم. موندم با این حجم رانش سنگی که هردفعه کوهنوردایی مثل ما به سمت پایین رونه می کنن، چه جوری این کوه تا حالا تموم نشده...؟؟!! :دی  خلاصه تا حالا همچین چیزی ندیده بودم و فکر کنم اگه بشه یکم مسیر رو از تخته سنگای بزرگ خالی کرد یه پیست شن اسکی خیلی با حال بشه، فقط باید دفعه بعد یادم باشه لباسام از جنس برزنت باشه ....

نمایی از ده بکری از ارتفاعات کوه شیر